Júróvisjonvikan

Missti af júróvisjon á þriðjudaginn.

En sá seinni undanúrslitin í kvöld og varð ÓGEÐSLEGA fúl yfir að Litháen hafi ekki komist áfram.
Var fólk ekki að sjá silfur-nærbuxurnar? Hvernig er hægt að tapa í silfur-nærbuxum?!

Díses. Fólk sem kýs í þessari keppni er bara asnar...

Hlakka til úrslitanna á laugardaginn. Ætla ekki að halda með lélegu lögunum sem komust áfram í dag.

Ópera og júróvisjon

Þá er enn einn tilbúinn hátíðisdagur runninn upp. Aðfangadagur hvítasunnu.
Allt er nú til.

Afrekaði það í gær að koma inn í nýja óperuhúsið hér í Útlandinu. Kannski ekkert rosalegt afrek. Húsið búið að vera í kortérs göngufjarlægð síðustu árin. Kannski meira afrek að hafa ekki komið þarna inn fyrr.
En ástæðan var ekki af verri endanum. Var boðið á frumsýningu á nýrri norskri óperu. Snobb og frægt fólk. Samt ekkert rosalega mikið af frægum skildist mér. Fullt af venjulegu fólki líka. En mér var bent á nokkra fræga. M.a. konu sem keppti í júróvisjon fyrir löngu. Há, grönn og glæsileg kona. En sagan segir að hún sé ekki með fætur. Hún hefur víst aldrei sést öðruvísi en í síðum kjólum eða pilsum. Kannski er hún hafmeyja...
Ræddi við nokkur tónskáld. Var sem betur fer ekki spurð að því hvað mér fannst um tónlistina þetta kvöldið. Þarna voru nefnilega staddir menn sem ráða því hvort ég fæ að útskrifast úr skólanum í vor, og ég nenni ekki að ljúga til um eigin skoðanir. Stundum er hins vegar alltílæ að halda þeim útaf fyrir sig ef enginn spyr.
Tónlistin í þessari óperu fannst mér ekki uppá marga fiska. Ekkert svo leiðinleg, en ekkert skemmtileg heldur. Aðallega óeftirminnileg. Man ekkert eftir tónlistinni í dag. Og þetta var í gær.
En óperuhúsið er stórt að innan. Svalir á fjórum hæðum í stóra salnum og sviðið risastórt. Þrír fílar í fullri stærð og risavaxinn úlfaldi (örugglega 6 metrar á hæð og önnur hlutföll í samræmi við það) tóku ekki nema lítinn hluta af sviðinu.
Trítlaði aðeins um sviðið eftir æfingu (til að heilsa upp á fræga fólkið og svona), og sá að hliðarsviðið var risastórt líka. Sá aðeins glitta í úlfaldann langt, langt í burtu. Samt var þetta inni. Lofthæðin á sviðinu var líka gígantísk. Nokkuð margir tugir metra.

En að öðru mikilvægara. Júróvisjon.

Í fréttum ríkissjónvarpsins hér í júróvisjonlandi var Íslendingum spáð sigri. Viðtal við íslenska útvarpsstjórann og allt útaf þessu stórmáli. Því hvað gera Íslendingar ef þeir þurfa að halda keppnina nú á þessum síðustu og verstu tímum? Sjitt. Þessi umræða kemur vissulega upp á Íslandi á hverju ári. Litla fólkið frá Íslandi alltaf sigurvisst. En ég hef aldrei séð þessa umræðu í erlendum fjölmiðlum. Og það var ekkert verið að spá neinum öðrum sigri. Sjitt.
Einhver útlenskur kall sagði í þesssari sömu frétt að lönd sem hefðu ekki efni á að halda keppnina ættu einfaldlega ekki að taka þátt. Það finnst mér nú fullgróft. Á þetta þá bara að vera ríkulandakeppni?

Ætlaði að kaupa skó í dag. Kom heim með ljósritunarpappír í 5 litum.
Það er ekki það sama.

17. maí vs. 17. júní

Í dag er 17. maí, þjóðhátíðardagur Norðmanna.
Ákvað að vera með og fagna deginum að hætti heimamanna.

Dagurinn hófst með hefðbundnum morgunverði í heimahúsi, með allskonar mat og kampavíni og bjór. Löngu fyrir hádegi. Svo var skundað niður í bæ til að kíkja á skrúðgönguna, sem er stór hluti af hinum hefðbundnu hátíðarhöldum. Þar sem mín reynsla af slíkum skrúðgöngum í heimalandinu er nú ekkert sérstaklega góð bjóst ég nú ekki við mikilli skemmtan. En þetta var nú alveg ágætt. Hér eru nefnilega MARGAR lúðrasveitir sem ganga hver á fætur annarri. Sumar með prikstúlkur með í för (það vantar alveg á Íslandi), og önnur hver kona í þjóðbúning. Afar hátíðlegt alltsaman.
Aðalmunurinn á 17. júní hátíðarhöldunum á Íslandi og 17. maí í Norge er kannski að hér virðist fólk vant því að vera innan um margt fólk og hagar sér samkvæmt því. Skrúðgöngunni var t.d. þannig skipt upp að fyrst kom fánaberi lúðrasveitar, svo kom lúðrasveitin og síðan gekk fólk í hæfilegri fjarlægð fyrir aftan lúðrasveitina. Þá kom fánaberi næstu lúðrasveitar, lúðrasveitin, og svo fólkið. Og þannig koll af kolli. Virkar svo einfalt.

En ekki á Íslandi.

Í 17. júní skrúðgöngu er löggan fyrst, þá skátarnir og svo lúðrasveitin. Allt í lagi með það. En svo kemur fólkið. Ekki í hæfilegri fjarlægð fyrir aftan lúðrsveitina, heldur flækist fyrir inná milli lúðrasveitaraðanna.
Af hverju? Af hverju ekki bara fyrir aftan eins og hér í Útlandinu?
Fólk virðist alls ekki átta sig á því hve lítið sniðugt það er þegar lítil börn flækjast fyrir fótum fólks með lúður. Fólk með lúður á oftar en ekki engan séns á að sjá niður fyrir lappirnar á sér. Það er jú með lúður. Stundum stóran lúður. Og þarf að horfa á nóturnar sínar.
Á Íslandi skilur fólk þetta ekki. Mörgum finnst voða sætt að sjá börnin sín hlaupa um allt öskrandi með blöðrur. Ég efast hins vegar um að þessu sama fólki finnist sniðugt að sjá þessi sömu börn troðast undir fótum lúðrasveitar. Lúðrasveitin getur ekki bara fært sig ef það er krakki fyrir, því hún sér hann ekki.
Nú hefur undirrituð oftar en ekki spilað á stóran lúður á 17. júní, sem þýðir að ég labba aftast í lúðrasveitinni. Á hverju einasta ári þegar ég hef tekið þátt, hef ég hrasað um krakka og fengið blöðru í andlitið. Það er ekki gaman að vera næstum dottinn um krakka með 20 kílóa lúður í fanginu. Og ef maður dettur fram fyrir sig er lúðurinn ónýtur. Hann kostar minnst milljón miðað við gengi dagsins.
Það er heldur ekki sniðugt að fá blöðru í andlitið þegar maður er að spila. Þá sér maður ekki neitt. Það er líka voða erfitt fyrir íslendinga að skilja. Ef þú labbar með barn með blöðru við hliðina á lúðrasveit. Hvert fýkur þá blaðran?
Svo þykir mér nú bara almenn kurteisi að ganga á eftir lúðrasveitum í skrúðgöngum. Þannig er þetta gert í útlöndum og þykir ekki flókið mál.

Ég er allavega mjög fegin að sleppa við 17. júní þetta árið. Það er ekki í uppáhaldi að þurfa að díla við tillitslausan almúgann þann daginn.
Með lúður.

Rugl

Búið að vera rugl mikið að gera síðustu vikurnar.
Vikurnar þar áður var rugl lítið að gera.
Held það sé skárra að hafa rugl mikið að gera. Þegar maður hefur rugl lítið að gera endar það í óhóflegri leti = sjónvarpsglápi í óhófi.

Nú er að hefjast síðasta kennsluvikan í þessu blessaða námi. Tími til kominn. 4 ár í námi sem fjallar meira eða minna um suð er sennilega ekki það gáfulegasta... en ég virðist allavega vera að klára þetta. Niðurstaðan er: Fólk ætti frekar að semja lög en suð. Suð er nefnilega leiðinlegt.
Á morgun er skiladagur fyrir síðustu verkefni í þremur fögum. Á þriðjudaginn í einu. Og á föstudaginn er skiladagur fyrir tónsmíðamöppur. Fyrir þann dag þarf ég að skila þremur eins möppum. Í hverri möppu eiga að vera ca. 120 blaðsíður af nótum og tilheyrandi, og tveir geisladiskar. Þessa vikuna verð ég semsagt að ljósrita og gorma. Je.

Tónleikar með lúðró á miðvikudaginn. Skemmtileg lög. Allir að mæta.

Í næstu viku hefjast svo æfingar fyrir risa-útskriftartónleikana mína. Þeir vera 14. júní. Ca. 70 manna lúðrasveit, 3 einleikarar og Steindór Andersen. Allir að mæta.

Best að halda áfram með verkefni vikunnar.